Zielono mi? Czy ja wiem...

Znowu w punkcie wyjscia, pisac, nie pisac?
jest o czym, nie ma o czym?
Lepiej pierdu, pierdu czy silic sie na jakies pseudo intelektualne wywody?
Chyba lepiej pierdu-pierdu, pitu-pitu, tak jak kiedys.

Dolek wyglada na zazegnany, chociaz czasem zdarzaja sie ciezkie chwile.
Staram sie, a co. Jezdze na rowerze, chodze, spaceruje, czytam, chodze wczesnie spac jezeli tego potrzebuje, staram sie nie jesc syfu, chociaz roznie mi to wychodzi. Nowy plan to ograniczenie spozycia wina, pozyjemy zobaczymy.

W lanczowym pudelku kasza gryczana z grilowanymi warzywami, w pracowym kubku mietowo-imbirowa herbata. Pewniakiem zaraz bedzie mnie piekla zgaga.
Nowy telefon w drodze do mnie, moze nawet jeszcze dzisiaj. Ciesze sie jak dzieciak.

A w weekendy czasem tak:

 

PS.

Poszukuje nowych, "swiezych", ciekawych blogow, 

ktos, cos ? 

Cieply wiatr

Dzisiaj wieje caly dzien Föhn, czyli po polsku "fen", jak tlumaczy mi wikipedia.
Cieply wiatr, wiejacy z Alp. Taki fen przynosi spore ocieplenie, u nas z zimowych temperatur prawie nagle zrobilo sie 15 stopni, i dziwny, cieply wiatr mocno wiejacy w twarz burzy kazda fryzure i obojetnie jak mocno przylekierowana grzywke.
Nie wiadomo czy to tylko ludowe bajanie, czy moze rzeczywiscie tak jest, ale przy takiej pogodzie ludzie skarza sie na zle samopoczucie, bole glowy, migreny, bezsennosc, poddenerwowanie i inne podobne objawy. Czesciej sie kloca, sa niespokojni i nerwowi. Nawet jest niemieckie okreslenie "Föhnkrankheit", czyli "choroba fenowa".

Ja tak czy inaczej czuje sie dalej beznadziejnie, wiec fen mnie nie rusza,
ale jeden jedyny pozytyw na pewno ze soba przyniosl. Troche slonca, troche jasnego nieba za oknem, chmury inne niz tylko szare, ciezkie, zaslaniajace pozytywne samopoczucie.
W momentach kiedy nie mam duzo pracy spogladam zza mojego wielkiego monitora przez okno. Lapie nawet te minimalne promyki, bo pod koniec tygodnia znowu ma byc ciemno, zimno i z opadami sniegu.
Nie daje sie zwariowac i nie nabieram sie na tulipany, hiacynty i przywolywanie wiosny. Jest styczen, wiec jeszcze zdecydowanie za wczesnie. Daje sobie czas do konca lutego, od marca bede nastawiac sie na wiosne.

Jeszcze ponad dwa tygodnie do "tego" weekendu polaczonego w wyjazdem do Berlina.
Pozyjemy zobaczymy.

Cos jest nie tak

Mam znowu ten sam problem, obrzydliwie ciezki do opisania.
Gubie siebie,
Wiecie jak to jest ?
Jezeli nie, to moge tylko pozazdroscic.

Zdazlo mi sie to juz wczesniej, niestety w niezbyt sprzyjajacych okolicznosciach, dlatego troche sie boje.
Nie chce wracac do punktu wyjscia, a czuje, ze znowu sie do niego zblizam.

Patrze w lustro, i niewiele  widze. Smutne oczy.
Ogolna niechec do wlasnego odbicia, do wlasnego ja, czasem z przeblyskami, ostatnio jednak bez.
Weekend przecieka mi przez palce, ciezko sie do czegokolwiek zabrac. Jakies wspolne gotowanie, zakupy, wylegiwanie sie. Prawie cala niedziele gapie sie bezczynnie w telewizor, nie do konca rejestrujac co ogladam. Nie sluzy mi to zdecydowanie, ale nie potrafie zdobyc sie na nic innego. Wyciagam nowa ksiazke, ale nie moge zabrac sie za czytanie. Nic nie sprawa radosci. Mam wrazenie, ze nikt mnie nie jest w stanie zrozumiec, pozatym nie lubie zameczac soba. Czarny golf gryzie, uwiera, nagle ma za krotkie rekawy i doprowadza do szalu.
Dzisiaj czuje sie jak Syzyf, tocze swoj cholerny kamien, zeby za chwile znowu zaczac od poczatku.
Znowu walcze o to, zeby z checia wstawac z lozka rano, zeby bez rezygnacji i obrzydzenia spogladac w lustro, walcze sama ze soba o pozytywne jutro.
Czasem sa takie chwile, ze zadna pozytywna mysl nie daje ulgi, kiedy nie pomagaja zakupy, nowy kubek, czy flaszka ulubionego bialego wina.

Staram sie, dla siebie samej chcialabym poprawy. Spokoju i zadowolenia.
Na nasz dlugi weekend w polowie lutego zabukowalismy wypad do Berlina.
Mam nadzieje, ze nawet obrzydliwe urodziny pozwola sie jakos przezyc, chociaz juz teraz wiem, ze bedzie ciezko, i juz teraz chce mi sie wyc jak o tym mysle.

Bedzie lepiej, musi byc.

Zrodlo: weheartit.com

Poniedzialek

Poniedzialek jest zdecydowanie najgorzym dniem tygodnia.
Sa takie poniedzialki, ktore da sie odczarowac, tego dzisijszego niesstety sie nie da.

Staram sie jak moge nie zadreczac sie myslami o niezadowoleniu z miejsca pracy, skoro na chwile obecna i tak nie mam pola manewru. Parze trzecia herbate, porywam sie na urodzinowy sernik kolegi, i staram sie zagluszyc wyrztuty sumienia.
W takie poniedzialki nic nie jest takie jak byc powinno.
W metrze za duzo ludzi, nie potrafie skupic sie nad nowym kryminalem. Przed przesiadka na tramwaj nici z mojej porannej, jedynej dobrze parzonej kawy, bo metro ma opoznienie. W drodze do biura kaptur caly czas zsuwa sie z glowy. Wlosy robia co chca, sweter jakis za bardzo rozciagniety. Herbata za goraca, woda mineralna za zimna, brzuch zaczyna o sobie dawac znac.

To nie jest dobry poniedzialek, ale jak kazdy inny, bedzie za chwile nalezal do przeszlosci.
Tumult mysli do zagluszenia, problemy do rozpatrzenia, upierdliwe dywagacje nad wlasnym wygladem do zakonczenia.

Mam nadzieje, ze u Was poniedzialki bywaja lepsze.

Pasta jajeczna

Wieczorem bedzie pasta jajeczna.
Stara dobra towarzyszka, ktora nigdy sie nie nudzi.

Brat sie cieszy, bo lubi, my tez, a sprawianie przyjemnosci jedzeniem to bardzo mile chwile.
Mam jeszcze boczniaki, moze podsmaze je przez chwile na oliwie i zjem z listkami mlodego szpinaku i z rukola. Dobry dressing (podobno wloski) z bialego octu winnego powinien dopelnic po raz kolejny smaku.

Umacnianie muru idzie mi srednio, raz lepiej raz gorzej. Apogeum bylo przedwczoraj.
Jest okropnie ciezko, ale bardzo mozliwe ze unikne pewnego starcia, ktore na pewno przeplacilabym zalamaniem nerwowym, i powrotem do korzeni.
Jestem z siebie dumna, ze w obecjej sytuacji potrafie dzialac tak jak powinnam, czyli najpierw patrze na siebie, swoj spokoj, stabilizacje, uczucia, a reszta "problemantow" stoi o stopien nizej.

Zalatwiamy bratu integracje, kursy jezykowe. Sa mozliwosci, mam nadzieje, ze tym razem starczy mu sily i stanie na nogi tak jak powinien. Widze, ze chce, ze powoli regeneruje sily i laduje baterie. Dzisiaj po raz pierwszy przyznal, ze po opanowaniu podstawowego jezyka bedzie chcial zwrocic sie o fachowa pomoc. Powoli do przodu.

Do malej kanapki z pasta jajeczna bedzie brakowalo mi tylko jednego.
Pieknego, duzego, pachnacego i czerwonego pomidora, za ktorym tesknie od dlugiego czasu.